ارائه یک رویکرد ترکیبی برای ارزیابی و رتبه بندی حالت های شکست با استفاده از FMEA تعدیل شده و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی(مورد مطالعه: یک شرکت تولید کننده چرخ دنده و گیربکس های صنعتی فعال در قم)

تجزیه و تحلیل حالات خرابی و آثار آن یک روش ساختار یافته است که می تواند به ما در شناسایی حالت های شکست در یک سیستم، ارزیابی تاثیر آنها و برنامه ریزی برای اقدامات اصلاحی کمک نماید. با وجود کاربرد گسترده این روش در بسیاری از صنایع، این روش کمبودهایی نیز دارد. در روش سنتی تجزیه و تحلیل حالات خرابی و آثار آن، برای هر حالت شکست سه شاخص ریسک: شدت، احتمال وقوع و قابلیت تشخیص ارزیابی می شود و از حاصلضرب این اعداد نمره اولویت ریسک بدست می آید. هنگامی که دو یا چند حالت شکست دارای نمره اولویت مشابهی باشند تیم ارزیابی در مقیاس رتبه بندی این سه شاخص دچار اختلاف نظر می شود. ضعف دیگر این روش این است که برای هر کدام از این سه شاخص وزن یکسانی در نظر گرفته می شود. هدف این پژوهش این است که یک رویکرد جدیدی را برای غلبه بر این کمبودها ارائه نماید. بنابراین، در این مقاله یک کد اولویت بندی ریسک برای رتبه بندی حالت های شکست در زمانی که دو یا چند حالت شکست دارای نمره اولویت ریسک مشابهی باشند، مورد استفاده قرار می گیرد. برای وزن دهی سه فاکتور ریسک نیز از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی استفاده شده است. نهایتاً برای اعتبار بخشی مدل مطرح شده، تلاش گردید تا آن را در یک کارخانه تولیدی بکار بگیریم.